Urodzona w 1919 roku w Homlu na Białorusi artystka należy do pokolenia, którego rozwój artystyczny przypadł na trudne lata powojenne. Ukończyła Wydział Sztuk Pięknych w Toruniu w 1951 roku pod kierunkiem Tymona Niesiołowskiego. W latach 50. i 60. często malowała pejzaże miejskie o formach kubistycznych, wyróżniające się grubą warstwą farby nakładaną szpachelką i dość ciemną i monochromatyczną paletą barw.

W latach 60. pojawiły się także kompozycje abstrakcyjne i akty, zazwyczaj przedstawiające splecione pary. Jej obrazy były bliskie rozwijającemu się w Polsce w tym czasie malarstwu materii. Podobnie jak wielu artystów malowała także martwe natury z owocami lub kwiatami, które z czasem stały się jej znakiem rozpoznawczym.

Tworzyła kompozycje z suszonych kwiatów, ostów i innych roślin, często pozostawiając je zawieszone w przestrzeni. Pozostała wierna tematowi kwiatów aż do lat 90., rozjaśniając paletę w późniejszych latach. Jej obrazy dekoracyjne cieszyły się dużym zainteresowaniem za granicą, gdzie z powodzeniem wystawiała je i sprzedawała w latach 70. i 90. XX wieku. Prace prezentowane na wystawie pochodzą głównie z lat 1970-90.